آنچه از کتب بلاغی دربارۀ جایگاه تشبیب در ساختار عمودی قصیده گفته شده، مبیّن این موضوع است که در دیدگاه اصحاب بلاغت، مکان همیشگی تشبیب در صدر و ابتدای قصیده بوده و این نکته به­ عنوان مشخّصه­ای برای ماهیت آن برشمرده­ شده­ است. این نکته را عموماً و با نگاهی کلّی در گسترۀ آثار ادب فارسی می­توان­ پذیرفت. امّا زمانی که نگاهی جزئی و خوانشی تازه و انتقادی در قصاید در دسترس ادب فارسی داشته­ باشیم، متوجّه خواهیم­ شد که این حکم همیشگی نبوده و نمی­توان آن را یک اصل غیرقابل تغییر دانست؛ زیرا شواهدی در متون کهن وجوددارد که...