با آن همه کارِ بزرگ که انجام داد، غریب زیست و غریب مُرد. در روزهای سکون و سکوتِ موسیقی و بعد از آن همه بیماری و آن همه مرارتی که زندگی به او تحمیل کرد. او خودش هم خوب این را می‌دانست و با همان نجابتِ ذاتی‌اش می‌گفت: «مسئله این است که از دل برود هر آنکه از دیده برفت. آدم‌ها بعد از مدتی حتی اگر اسم و رسمی داشته باشند، فراموش می‌شوند. این روزها خیلی‌ها یادشان رفته آدمی به نام محمدعلی شیرازی هست و حیات دارد.» «محمدعلی شیرازی» حتی اگر همان یک ترانه‌ی «سلطان قلب‌ها» را هم می‌سرود، کفایت...