«در جهان بودن» اما نه «از جهان بودن» شعار اصلی و محوری گنوستی‌سیستم است. انسان گنوسی به جهان از چشم انداز هجرت می‌نگرد و در این مقام وظیفه‌اش یادآوری و ذکر «خاستگاه» اصلی خویش است و از همین طریق بین خود و جهان تفاوت می‌گذارد و این تفاوت‌ها را که ذاتی هستند نه عرضی،با زبان نارضایی از این جهان بیان می‌کند. از این رو زندگانی این جهان نوعی هجرت است که انسان باید روزگاری آن را ترک کند. به ناچار کردار او رنگ «گویا که …» و رفتار کودکانه‌ی «مثلا …» به خود می‌گیرد. انسان، این بیگانه ی مهاجر، باید...