توجه ، مهم ترین نیاز امروز رادیو

رادیو رسانه خاطره ساز مردم ایران است و هرکس به اندازه سهم خودش از آن خاطره‌های زیبایی را به همراه دارد. وقتی خاطرات افراد مسن در این خصوص که می‌شنویم به استفاده‌های گوناگون رادیو در زندگی اجتماعی پی می بریم، از جمله: «ما که در خانه رادیو داشتیم، ایام ماه مبارک رمضان که دعای سحر پخش می‌شد رادیو را روشن کرده و جلوی پنجره می‌گذاشتیم تا همسایگان نیز از شنیدن دعای سحر لذت ببرند.»

با بیان این مقدمه و به مناسبت روز جهانی رادیو به سراغ یکی از هنرمندان این عرصه رفته ایم، تا با او پیرامون وضعیت این حوزه گپ و گفتی داشته باشیم.

حامد حبیبی نویسنده و بازیگر نمایش های رادیویی در گفتگو با پایگاه خبری-تحلیلی هنرآگین می گوید: رادیو یکی از قدیمی ترین رسانه های ارتباط جمعی است که که اقشار خاصی برنامه های آن را دنبال می کنند، سهل الوصول ترین رسانه ای که همگان آن را می شناسند و تنها رسانه که افراد می توانند در حالی که به کاری دیگر مشغول اند، آن را گوش کنند و این خاصیت رادیو است.

وی ادامه می دهد: رادیو یک رسانه فراگیر است که با کلامی ساده و موجز پیام خود را به مخاطبان انتقال می دهد و شاید بسیاری از پیچیدگی هایی که تئاتر، سینما و حتی مجله های تخصصی دارند را نداشته باشد. همه افراد با هرجنسیت، تفکر و سطح سوادی می توانند از رادیو استفاده کنند و این مشخصات ویژه باعث می شود که این رسانه همیشه مخاطبان خود را داشته باشد.

این فعال عرصه رادیو، توجه  را مهمترین نیاز امروز رادیو می داند و اظهار می کند: هنرمندان بخش صدا باید در کنار هنرمندان سیما قرار بگیرند و تمایز و تفاوتی بین این دو گروه وجود نداشته باشد. حتی نهادها، سازمان ها، ادارات و ارگان های مختلف دولتی نیز باید در آن مشارکت کنند و برای معرفی خدمات سازمان خود از آن بهر ببرند، این کار هم نوعی تبلیغ است و هم به جذب بیشتر مخاطب رادیو کمک می کند.

حبیبی عنوان می کند: شاید برخی بر این باور باشند که از جذابیت آن کاسته شده، اما این موضوع اثبات خواهد کرد که رادیو همیشه مخاطبان خود را خواهد داشت. امروزه با گوشی تلفن همراه هم به راحتی می توان به رادیو دسترسی پیدا کرد و هنوز همان حس و حال خود را دارد و هنرمندان فعال در آن نیز نسبت به هنرمندان حوزه سیما بسیار محجوب هستند، زیرا دیده نمی شوند و فقط صدای آنها شنیده می شود. البته چند سالی است که رادیو «نما» هم به وجود آمده است اما تنها عکس هایی در آن همراه صدا به نمایش در می آیند.

وی با بیان اینکه من بیش از دو دهه است که در این رسانه فعالیت دارم اما به ندرت پیش می آید که مردم از صدایم مرا بشناسند ابراز می کند: دستمزدهای رادیو در مقایسه با تلوزیون بسیار پایین است، اما اکنون با مساعدت معاونت فعلی صدای خراسان رضوی نسبت به دستمزدها تجدید نظر قابل توجهی صورت گرفته و وضعیت مقداری بهتر است، اما هنوز هم جا دارد که به اهالی رادیو توجه خاصی شود، زیرا افرادی قانع بوده و به خدمت گذاری مشغول هستند.

وی در پاسخ به این پرسش که راز ماندگاری آثار قدیمی چیست می گوید: این سوال مرا به یاد مثالی می اندازد که می گوید: «تنها صدا است که می ماند». صدا شاید پخته شود اما پیر نمی شود؛ اکنون وقتی به چهره دوبلورهای قدیمی نگاه می کنیم می بینیم که بر چهره شان چین و چروک افتاده است و برخی از آنها عصا به دست می گیرند، اما وقتی صحبت می کنند مخاطب از شنیدن صدای آنها لذت می برد و این امر موضوعی است که به ماندگاری آثار قدیمی رادیو کمک کرده است.

حامد حبیبی یادآور می شود: در گذشته تنوع وسایل ارتباط جمعی وجود نداشته است و قدمت رادیو از تلوزیون بیشتر است. بسیاری از افراد دوست داشتند بدانند صدایی که در حال پخش است، متعلق به چه کسی است و رادیو در نهایت سادگی موجبات ماندگار شدن آثار خود به خصوص آثار قدیمی را فراهم نموده است. یک گوینده تمام انرژی، حواس و وجود خود را در صدایش خلاصه می کند و باید به قدری موجز، روان، با پختگی و زیبایی صحبت کند که مخاطب را به خود جذب نماید. تلوزیون جذابیت و زیبایی بصری دارد و چند سالی است که جلوه های ویژه به کمک آن آمده، اما رادیو فقط صداست و شاید یک موسیقی زیر صدای یک گوینده، بازیگر و فردی که در حال صحبت است قرار بگیرد.

این هنرمند در پایان ضمن گرامیداشت یاد وخاطره اساتید وهنرمندان این رسانه خاطرنشان می کند: میراثی که این عزیزان از خود به جای گذاشته اند بر دوش ما است و باید آنها را به نسل جدید اموزش دهیم.