جنگ جهانی سوم در فضای مجازی

هنوز از حواشی راه یافتن نسخه غیر مجاز فیلم “برادران لیلا” به کانالهای تلگرامی خارج نشده بودیم که روز یکشنبه نسخه قاچاق فیلم “جنگ جهانی سوم” جدیدترین ساخته هومن سیدی در فضای مجازی پدیدار شد. خبری تلخ و دلهره آور برای اهالی سینما که قطعا می تواند در آینده نزدیک روند سرمایه گذاری و فیلم سازی را دستکم در سینمای بخش خصوصی با مشکل مواجه کند. جنگ جهانی سوم فیلمی به تهیه‌کنندگی و کارگردانی هومن سیدی است که محسن تنابنده در نقش اصلی، در کنار مهسا حجازی، ندا جبرائیلی، نوید نصرتی و مرتضی خانجانی در آن ایفای نقش می‌کنند. با توجه به ساخته های قبلی هومن سیدی و شناختی که مخاطب از سبک فیلم سازی او دارد، این اثر شانس آن را داشت که در گیشه به موفقیت های مالی دست پیدا کند، ولی حالا یک شکست بزرگ برای تهیه کننده و سرمایه گذارانش است و صدالبته این خبر حتی برای مخاطب هم خوشایند نخواهد بود. چندی پیش جواد نوروزبیگی، تهیه‌کننده فیلم سینمایی “برادران لیلا” به کارگردانی سعید روستایی پس از انتشار گسترده نسخه غیرقانونی این فیلم در فضای مجازی گفت: «طبق صحبت‌های وزیر ارشاد، دوستان سازمان سینمایی تصمیم به تنبیه ما گرفتند و این تنبیه علاوه‌ بر ما، شامل حال مخاطبان سینمای ایران هم شد که امکان تماشای یک فیلم خوب در شرایط مناسب را از دست دادند.»
صرفنظر از این صحبت ها، این اتفاق بار دیگر نشان داد که ماجرای قاچاق فیلم در ایران که چند سالی میشد کمرنگ شده بود نه تنها تمام نشده بلکه حالا با ظهور شبکه های اجتماعی سرعت بیشتری به خود گرفته است.
این قضیه از همان زمان ارائه فیلم به شکل ویدئویی تا به امروز وجود داشته و به دلیل این که ساز و کار قانونی پیشگیری مستحکمی هم وجود ندارد، قاچاق کنندگان بدون هیچ ترس و واهمه‌ای این کار را انجام می‌دهند. در دهه ۸۰ اقدامات خوبی از طرف هنرمندان صورت گرفت تا جامعه را نسبت به ضرر و زیان این پدیده شوم آگاه سازند، اما حالا انگار هیچ کسی به فکر این قضایا نیست و فقط صاحب فیلم است که در زمانی کوتاه تمام سرمایه‌اش دود می‌شود. پرسش این است که نهادهای مسئول چه اقدامی برای پیشگیری از به باد رفتن سرمایه صاحبان فیلم انجام می‌دهند؟ وزارت ارشاد، سازمان سینمایی، پلیس فتا، قوه قضائیه و … هر کدام به نوعی در برخورد با این اتفاق شوم مسئول هستند ولی حالا انگار از عمل به وظیفه فقط در حد چند کلمه حرف و وعده وعید باقی مانده است! هر زمان فیلمی نسخه قاچاق آن منتشر می‌شود سریع قول پیگیری داده می شود اما در نهایت ماجرا به فراموشی سپرده می‌شود تا دوباره نسخه فیلم بعدی از راه برسد! البته مخاطبانی که از این راه فیلم را می بینند هم به عنوان یک ضلع اصلی از این ماجرا، باید این نکته را مد نظر قرار دهند که این اتفاق هیچ فرقی با سرقت ندارد. بارها اشخاصی را دیده‌ایم که برای توجیه این عمل خود انواع دلایل را به کار می گیرند. مثل: «حیف است برای این فیلم ها پول بدهی» یا «این فیلم‌ها با هزینه بیت المال ساخته شده» و … ابتدا باید گفت تمام فیلم‌ها با هزینه دولت و … ساخته نشده و بسیاری از فیلم‌ها محصول بخش خصوصی است و سرمایه گذار دارد، نکته مهمتر این که با هر منطق و متر و معیاری، دیدن فیلم از این راه قابل قبول نیست.

نویسنده: علی روغنگران