کیوان ساکت از ناهیدِ موسیقی ایران می گوید

خاطرات کیوان آسمان موسیقی از ستاره ناهید
کیوان ساکت متولد ۱۳۴۰ در خانواده ای فرهنگی در شهرستان مشهد به دنیا آمد و از همان کودکی با تشویق پدر و مادر خویش به موسیقی و نقاشی پرداخت. در نقاشی و طراحی شاگرد اساتیدی همچون صادق پور، پیراسته و دولّو بود.نخستین درسهای موسیقی را از دایی خویش منوچهر زمانیان در« کارگاه موسیقی کودکان و نوجوانان » که توسط صدا و سیمای وقت در مشهد تاسیس شده بود فرا گرفت. سپس مدت کوتاهی نزد حمید متبسم به فراگیری ادامه داد که در آن زمان در «دانشسرای هنر تهران» تحصیل می کرد و تابستان ها به مشهد می آمد. پس از آن تار را بدون استاد و به تنهایی آموخت .او در این زمینه تنها چند ملاقات کوتاه با هنرمند گرامی حسین علیزاده در کانون چاوش آن زمان داشت .
در سال ۱۳۶۹ به دعوت زنده یاد پرویز مشکاتیان به گروه «عارف » به عنوان سُولیست تار دعوت شد و این همکاری تا هنگام فوت ایشان ادامه داشت که حاصل این همکاری آثاری نظیر افشاری مرکب ، افق مهر ، وطنِ من با صدای ایرج بسطامی ، مقام صبر با صدای علیرضا افتخاری و برگزاری کنسرتهای متعدد در داخل و خارج است.
او در سال 1376 گروه وزیری را تاسیس کرد که این گروه در اغلب نقاط جهان اجرا های متعددی داشته است. در سال ۱۳۸۹ به دعوت وزارت خارجه آلمان برای همکاری با «ارکستر سمفونیک بوخوم» به آلمان دعوت شد و کنسرت موفقی برگزار کرد و همین ارکستر سال بعد در افتتاحیه المپیک زنان آثار ساکت را اجرا کرد.
ساکت تا کنون در اغلب شهر های ایران و کشور های جهان با هدف اشاعه ی موسیقی ایرانی، تار و سه تار کنسرت های متعددی را اجرا کرده است.
از آلبوم های وی می توان به جامه دران، سبکبال، دیدار شرق و غرب، فسانه با صدای ایرج بسطامی، ای وطن با صدای فاضل جمشیدی، آشنایی با آواز دشتی( با صدای رضا شاکری)، شرق اندوه، شبی با خورشید، یادگار خون سرو، آن سوی آب و گل، قاصدک، رقص انگشتان(ضبط شده در استودیو چایکوفسکی در مسکو)، نای شکسته( با صدای امیر تفتی) و می تراود مهتاب (با صدای سالار عقیلی) و… اشاره کرد.
همچنین «گزیده ی ردیف کاربردی موسیقی ملی ایران» در سال ۱۳۹۵ و با مقدمه ای از استادان فرهنگ شریف، فرهاد فخرالدینی، روشن روان و دکتر سریر، «بیایید تار و سه تار بنوازیم»، هشت آهنگ معروف جهان، چرخ نیلوفری، سبکبال، در سایه سار بید، حرکت دائمی، با موج تا کرانه از جمله تالیفات این هنرمند به شمار می رود.
کیوان ساکت هنرمند برجسته موسیقی کشور در این نوشتار با پایگاه خبری-تحلیلی هنرآگین درباره مرحوم استاد حسن ناهید به گفتگو پرداخته است که شرحی از آن پیش روی شما است.
پا به پای هم از ارکستر عارف تا ارکستر وزیری
کیوان ساکت می گوید: سابقه آشنایی من با نازنین استاد حسن ناهید به سال ها پیش بازمی گردد؛ زمانی که من در گروه «عارف» به سرپرستی استاد مشکاتیان نوازنده فقید و بزرگ سنتور به عنوان سولیست تار بودم، استاد حسن ناهید به همکاری با این گروه دعوت شد. بعد از مدتی دوستی با یکدیگر صمیمی تر شدیم و در گروهی که من در سال 1376 با نام «وزیری»  بنیان گذاشتم و هنوز هم در حال فعالیت است، به عنوان یکی از استادان موسیقی ایران با من همکاری می کرد و من افتخار حضورش را در آن گروه داشتم.
او ادامه می دهد: دوستی صمیمانه ای که میان ما به وجود آمد، باعث شد استاد بیش از 20 سال تقریبا هر هفته یک تا سه شب در منزل ما میهمان باشد و خانواده من علاقه عجیبی به او داشتند، او نیز متقابلا لطف زیادی به خانواده و فرزندان من داشت.
بنیان گذار گروه وزیری تصریح می کند: استاد ناهید از نظر موسیقی یک انسان فرهیخته، کامل، با درک و شناخت عمیق بود و هر کسی در زمینه ضبط یا کنسرت با ایشان کار کرده باشد، می تواند گواه بر سخنان من باشد. منش فکری، رفتاری و اخلاقی او  بسیار فراتر از هنر موسیقی اش بود، هرچند هنر موسیقی او بی بدیل و بسیار ارزشمند بود و توانایی کم مانندی در نواختن نی و آشنایی با موسیقی ملی ایران داشت.
او یادآور می شود: رفتار مرحوم ناهید آنقدر انسانی،  پر از آرامش، لطف و لطافت بود که بیشتر از هرچیز دیگری برای دوستانش بسیار دلپذیر بود.
ساکت با اشاره به اینکه من خاطرات بسیاری از استاد حسن ناهید در سفرها، معاشرت ها و مهمانی ها دارم عنوان می کند: سال های 76 و 77 که من تازه ارکستر وزیری را بنیان نهاده بودم، کنسرت های زیادی در شهرهای بزرگ و کوچک ایران داشتیم. در برخی از شهرها چنان بود که مهمان سرا یا هتلی درخور و با شرایط مناسب برای گروه وجود نداشت، به ویژه اینکه از لحاظ نفر پرتعداد بودیم و تهیه کننده خانه بزرگی را برای چند روز اجاره می کرد تا گروه بتواند در آن استراحت کند و در صورت نیاز به تمرین، مزاحمتی برای دیگران نداشته باشد. طبیعتا هر خانه موقعیت های گوناگون از لحاظ آسایش، نور و …دارد، استاد ناهید اینجا هم با رفتار خود به ما درس می داد، زودتر از همه وارد می شد، نامناسب ترین مکان را برای استراحت خود انتخاب می کرد و می گفت مهم نیست چگونه جایی استراحت کنیم، زیرا چند روز بیشتر اینجا نیستیم. چنین رفتاری از سوی یک استاد بزرگ موسیقی با جوانان بسیار آموزنده بود و نشان گر روح بزرگ و درک بالای او از انسانیت بود.
این استاد پیشکسوت سه تار درخصوص دلیل تبدیل شدن حسن ناهید به یکی از مفاخر موسیقی ایران بیان می کند: در دورانی که مرحوم ناهید رشد کرد، شرایط موسیقی به گونه دیگری بود و استادان بزرگی مانند دهلوی، مهدی کمالیان، بیژن ترقی، همایون خرم و بسیاری از اساتید حضور داشتند که از نظر فرهنگی و دانش موسیقی به درجه بالایی رسیده بودند، و شرایطی فراهم شده بود تا مرحوم ناهید بتواند در میان جمعی از بهترین های موسیقی ایران اینگونه رشد کند، بنابراین از کسی که در این شرایط بالنده شده بود نمی توان انتظار دیگری داشت.
آرزویی که برآورده نشد!
کیوان ساکت ابراز می کند: همه انسان ها و همه هنرمندان آرزوهایی دارند که برخی به ثمر می رسد و برخی دیگر نه، استاد ناهید آرزو داشت روزگاری برسد تا بانوان ایران که نیمی از بار موسیقی در رشته آواز به دوش آنهاست، بتوانند در این زمینه اجرا داشته و هنرنمایی کنند.
 نقش اجتماعی هنرمندان و رسالت اجتماعی ایشان
موسیقی یک پدیده هنری و اجتماعی است، اگر هنر نتواند بیانگر مشکلات، آرزوها، دردها و خواسته های جامعه خود باشد و هنرمندی توانایی بیان این مسائل را با رسالت خود نداشته باشد، به نظر من یک هنرمند تمام شده است و نمی تواند هنری تاثیر گذار  یا ماندگارداشته باشد.
کیوان ساکت در پایان موسیقی را رسالتی می داند که اگر هنرمندان آن را درنیابند مانند چندین هنرمندی که در سال های اخیر با رفتارشان موجب شدند از چشم مردم بیوفتند و حافظه تاریخی مردم آنها را فراموش کند و حافظه سیاسی  مردم آنها را خوشنام نداند از گردونه هنر دور و طرد خواهند شد. بنابراین بهترین کار این است که ما همراه مردم و خواسته های به حق جامعه ایران باشیم که موسیقی یکی از روش های بیان آن است.
گفتگو: ریحانه موسوی