در سایه سالها سعی عکاسانه برای روز ملی عکاسی

صبر و دانش و راه‌بلدی در این امر از مستلزمات این امر است که بیش از چهارده سال است که دو بانوی عکاس و پژوهشگر در عرصه تاریخ عکاسی معاصر ایران امیدوارانه در پی تحقق این امرند.
نسرین ترابی و مژگان طریقی دو تن از عکاسانی‌اند که در این راه تلاش‌های زیادی را با افراد متخصص و اشخاص مرتبط به پیش برده اند تا شاید! روزی در تقویم رسمی ایران شاهد عنوان: روز ملی عکاسی باشیم.

متن در پی آمده با عنوان: «خاطره های سرزمینی که در آن زاده می شویم: هنریتا پشه و آلبرت پشه» از سوی نسرین ترابی به دفتر رسانه پایگاه عکس چیلیک رسیده و در ادامه نماهنگی که با سعی و زحمت مژگان طریقی است که از سعی ۱۴ساله این دو بانوی پژوهشگر عکاسی حکایت دارد که به مناسبت روز ۲۵ آذر ماه برابر با ۱۶ دسامبر/ روز عکس تاریخی منتشر می شود.

آنچه در اینجا می خواهم بگویم کشف تازه ای است در ارتباط با و فرزندانش. موضوع ازدواجش با ایفیژنیا و ازدواج ایفیژنیا پس از مرگ لوئیجی با دکتر تولوزان.
این اطلاعات در دو مسیر پیدا شده اند: یکی پژوهشی و دیگری متنی از ژان بروست خانم آینس(ارسالی از یک سایت نسب شناسی فرانسوی).

موضوع ازدواج با موسیو لومر هم نکته ی جالبی است که در این مجموعه پیدا می شود و فرزندان هنریت از لومر و بعد طالق از او رفتن از ایران به فرانسه. آموختن نقاشی در موسسه و سرنخی که در واقع نقاشی های به جا مانده‌اش به دست ژان بروست می دهد. ازدواجش با آندره بللسورت طالقش از او و اقامتش در مزرعه ای در اورموی. در مورد بللسورت چیزی نمی خواهم بگویم . تنها اینکه یک معلم در شهرستان بوده و فقیر با هنریت آشنا می‌شود از او ده سال کوچکتر است. با هم ازدواج می کنند و او از امکانات مالی هنریت استفاده کرده و به سفرهای مطالعاتی به سرتاسر دنیا رفته است. بعد از دوازده سال از هم جدا می شوند. بی سر و صدا و هیاهو، اما هنریت از نام فامیل او استفاده می کند. هنریت تهرانی نام هنریش بوده و امضایش کنار تابلو هایش. تنها دو تابلو از او در حال حاضر شناسایی شده و امکان پیدا شدن تابلوهای بیشتر از او هست.
پسرش آلبرت تجارت پیشه میکند. در ماداگاسکار و خانه ناصرالدین شاه و به قتل رسیدن او. دخترش لیز خانه هنریت را به هتل تبدیل می کندو فرزندان او هنوز هستند.