تو خاموشی، که بخواند؟

مشهد که موسیقی ندارد… جمله تلخی که برای ما مشهدی ها بیشتر شبیه کنایه است، اما گوینده آن معمولا چنین قصدی ندارد. ولی چه شد که کار به اینجا رسید؟ مقصر که بود؟ آنها که یک به یک کنسرتهای دارای مجوز ارشاد را لغو می کردند یا آنها که ترجیحشان پایین بودن اهمیت موسیقی در مقایسه با دیگر فعالیتهای هنری در این شهر است؟

اگر چنین است، آیا می توان گفت که آنها به مقصودشان رسیده اند و مشهد دیگر موسیقی ندارد؟ مشهد یعنی بخش مهم و عظیمی از خراسان بزرگ، همان خراسانی که آوازه موسیقی اش جهان را درنوردیده و اساتید به نام آن هر جای دنیا کنسرتی دارند، سالن مملو از جمعیت است.

اینکه با وجود تمام این محدودیتها و اتفاقات ناخوشایند، آموزشگاه های خوشنام و گروه های موسیقی محبوبی در مشهد فعالیت دارند و بعضا اجراهای کم تداومی را ترتیب می دهند هنوز جای امیدواری دارد ولی این وضعیت تا کی می تواند دوام داشته باشد؟ مگر نه اینکه مجوز همین اجراهای کم تداوم با خون دل به دست آمده؟ مشکل موسیقی البته نه فقط مجوز و تنگ نظری که بحث سخت افزاری هم هست.

روز گذشته تنها سالن اجرای موسیقی مشهد بعد از هفت سال فعالیت به کار خود پایان داد و تعطیل شد. شرایط بد اقتصادی، تورم بالا در بخش مسکن به ویژه اجاره بهای مکان مناسب برای اینگونه فعالیت ها، عدم حمایت از بخش خصوصی، عدم صدور به موقع مجوز برنامه ها، سخت گیری زیاد در حین برنامه ها، عدم صدور مجوز تبلیغات رویداد های هنری و در نهایت رفتار سلیقه ای مدیران فرهنگی- هنری استان و عوامل بسیاری از این دست، کار را برای ادامه فعالیت سالن های بخش خصوصی با مشکل روبرو کرده تا جایی که عملا ادامه فعالیت غیر ممکن شده است. چه بسا اگر شرایط فراهم بود، بخش خصوصی امکان برنامه ریزی برای ادامه حیات حرفه ای خود را داشت.

جالب اینجاست که تعطیلی پردیس اردیبهشت با تعطیلی احتمالی پردیس تئاتر مستقل تقریبا همزمان شده است. آنسو بچه های تئاتر تمام زورشان را زدند که جلوی این اتفاق را بگیرند. از کارزار مجازی گرفته تا بحث احتمال فروش سهام و کشاندن موضوع به رسانه ها، اینسو اما انگار اهالی موسیقی صدایی ندارند، انگار به انزوا رفته اند، انگار نه انگار که اردیبهشت تنها سالن اجرای موسیقی در مشهد است. تعطیلی سالن پردیس اردیبهشت درست در سکوت مطلق خبری اتفاق افتاد. آنقدر تنها و غریبانه که گویی اساسا اتفاق مهمی رخ نداده است.

این سکوت کر کننده شاید غم انگیزتر از اصل ماجرا بود. آنقدر که حامد طاهری تهرانیان (مدیر پردیس اردیبهشت) در استوری اینستاگرام اش نوشت: «از ماست که بر ماست»

دوستی می گفت: «تقصیر خودشان است. تقصیر اهالی موسیقیست که این مدت سکوت کردند.»
اما مگر موسیقی مقوله ای ست که تنها برای یک قشر جامعه دارای اهمیت باشد؟
به جرات می توان گفت که این فقدان، دیر یا زود نزد بخش قابل توجهی از اهالی شهر حس خواهد شد.

جای گله از خیلی هاست، مخصوصا از مسئولین که می بایست در این مدت همراهی کنند که مثلا وامی یا امکاناتی برای زمین نخوردن بخش خصوصی فراهم کنند یا سرمایه گذار را تشویق کنند پای کار بیاید یا دستکم حمایت معنوی کنند. البته که آنها کارهای مهمتری مثل عوض کردن نام خیابان ها را در برنامه هایشان دارند و فعلا برای این موضوعات پیش پا افتاده وقت ندارند. آنقدر وقت ندارند که هیچکس مثلا ندیده که رئیس کمیسیون فرهنگی شورای شهر برای اهالی موسیقی این شهر قدمی برداشته باشد. همین چند روز پیش در مراسم روز خبرنگار، برخی از مسئولین شهرداری و کمیسیون فرهنگی شورای شهر مشهد پشت میکروفن از فعالیتهایشان در خصوص مترو و تلاش برای داشتن یک تیم فوتبال لیگ برتری در مشهد سخن گفتند. ولی دریغ از یک کلمه درباره هنر، بخصوص هنر مظلوم موسیقی و تئاتر. بگذریم ما که خودمان جز سکوت کاری نکردیم از آنها که در حالت عادی هم انتظاری نمی رود. باز هم به همان استوری حامد طاهری می رسیم که گفت: «از ماست که بر ماست».

علی روغنگران